Μαρία Πιτσιλαδή - Parkour, Μία Δυνητική Διαδρομή στην πόλη
Στις 9 Ιουλίου 2008, η Μαρία Πιτσιλαδή, φοιτήτρια του Τμήματος Αρχιτεκτονικής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, έδωσε μια διάλεξη με θέμα το Parkour, στην οποία κάλεσε μέλη της ομάδας του parkour.GR. Η παρουσίαση ξεκίνησε με μια συνοπτική περιγραφή του Parkour, ακολουθούμενη από ποικίλες θεωρητικές προεκτάσεις ως προς το πεδίο της Αρχιτεκτονικής.
Η κατανόηση του Parkour που ανέδειξε η Μαρία κατά τη διάρκεια της παρουσίασης και των απαντήσεων στις ερωτήσεις του κοινού υπερβαίνει κατά πολύ τις γνώσεις αρκετών μελών της ίδιας της κοινότητάς μας.
[..]Το parkour και το αστικό τοπίο, ως το κατεξοχήν πεδίο αναφοράς αυτής της νέας δραστηριότητας, έδωσαν αφορμή για να ξεκινήσει αυτή η διάλεξη. Ανάγοντας το σε ένα διαρκώς αναπτυσσόμενο φαινόμενο στους κύκλους των νέων και των διαδικτυακών τόπων παγκοσμίως δεν μπορούσε παρά να εγείρει την περιέργεια μας ώστε να το προσεγγίσουμε και να το αναλύσουμε, να το συνδέσουμε με ήδη γνωστές τάσεις και στα πλαίσια της αρχιτεκτονικής έρευνας να προσπαθήσουμε να βρούμε τον κατοπτρισμό του στο χώρο. Επιχειρήθηκε η μετατόπιση από μια καθαρά πειραματική αθλητική δραστηριότητα σε ένα εννοιολογικό σύμπλεγμα που σχετίζεται με την πόλη, τα δίκτυά της αλλά και τους χρήστές της. Οι έννοιες αυτές δεν είναι ανεξάρτητες η μια από την άλλη. Πέρα από το συνειρμικό νήμα που τις ενώνει, ριζώνουν σε κοινούς τόπους και φωτογραφίζουν ίσως από μια άλλη οπτική τη σημειολογία του γύρω χώρου, την πολυπλοκότητα των αστικών δοχείων και την πολλαπλότητα των χρηστών τους.[..]
Η ανθρώπινη δραστηριότητα είναι συνυφασμένη με το χώρο και αντιλαμβανόμαστε το ίδιο μας το σώμα σε σχέση με το περιβάλλον και το χώρο που καταλαμβάνει σε αυτόν, αλλά και αντιστρόφως το περιβάλλον είναι κάτι αντικειμενικό και δεδομένο για όλους. Ενδιάμεσα των δυο αυτών εννοιών, του υπαρκτού αντικειμενικού χώρου και του σώματος ο Edmund Husserl παρεμβάλλει την έννοια του εικονικού ή αντιληπτικού χώρου, του χώρου δηλαδή που άπτεται της όρασης γνωστό με τον όρο Visual Space ή Sehraum. Αυτός είναι ο μη αντικειμενικός χώρος που δημιουργείται κάθε φορά μέσω της κίνησης ως άθροιση των διαδοχικών καρέ που αποτυπώνει το ανθρώπινο μάτι.
Συνεπώς η ανθρώπινη δραστηριότητα δημιουργεί τις διαφορετικές αντιλήψεις αυτού. Πρόκειται για την κιναισθητική αντίληψη του χώρου κατά την οποία η κάθε μονάδα μετατρέπεται σε φορέα μοναδιαίων αντιλήψεων. Μιλώντας λοιπόν για διαδρομές και περιπλανήσεις στην πόλη και περιπλανήσεις στην πόλη στην ουσία μιλάμε για διαφορετικές προσεγγίσεις του εικονικού χώρου της πόλης. Casey, Edward S, 1997. The fate of Place: A philosophical history. University of California press, California, Part 4, The reappearance of Place, σελ.216-342.