Parkour & Ανταγωνισμός

Η τέχνη μας είναι λίγο παρεξηγημένη από την κοινή γνώμη, όσον αφορά το είδος της άσκησης και τους στόχους που θέτει ένας traceur. Λόγω της λάνθασμένης μεταφοράς από τα ΜΜΕ για το τι είναι αρχικά ένας traceur, προκύπτει και το λάθος συμπέρασμα για το τι κάνει ή προσπαθεί να πετύχει.

Εδώ θα σας αναφέρουμε κάποιες διαφορές που συναντάμε στην τέχνη του Parkour σε σχέση με τον αθλητισμό, για να μπορέσουμε έτσι, να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας, πως είναι δύο εκ διαμέτρου αντίθετες δραστηριότητες.

Στο Parkour η καθημερινή άσκηση είναι προαιρετική, ενώ στον πρωταθλητισμό είναι υποχρεωτική. Αυτό συμβαίνει διότι στον πρωταθλητισμό, ο στόχος είναι το έπαθλο ή η μέγιστη επίδοση για την καλύτερη θέση στο βάθρο, όσο πιο σύντομα γίνεται, ενώ ο traceur ίσως κάνει χρόνια να βελτιωθεί σε κάτι, χωρίς αυτό να έχει ψυχολογικό ή σωματικό κόστος.

Όταν ο αθλητής ασκεί το σώμα του καθημερινά, με πολλές ώρες προπόνησης, τότε αυτό επιδρά στην ψυχολογία του και το έπαθλο-επίδοση γίνεται ένα είδος εθισμού ή πολλές φορές ψύχωσης.

Αφιερώνοντας λοιπόν σχεδόν το 1/3 της ημέρας του ο αθλητής για ένα στόχο, γίνεται τελικά, υποχείριο του ίδιου του σκοπού και βλέπουμε πολλές φορές πως οι αθλητές για να πετύχουν τον στόχο τους, υποβάλλονται στην διαδικασία να δεχτούν ουσίες ώστε να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες νίκης τους.

Ένας αληθινός traceur δεν θα θυσίαζε ποτέ την υγεία του ή την ψυχολογική του ηρεμία και ισορροπία για ένα μεγάλο άλμα ή μια πολύ γρήγορη διαδρομή. Στην τέχνη μας, ο traceur έχει τον δικό του δρόμο, τον δικό του χρόνο και την δική του προσέγγιση για την βελτίωση.

Συναντάμε τα τελευταία χρόνια κάποιους αγώνες, που φέρουν τα ονόματα «πρωτάθλημα parkour» ή «παγκόσμιο πρωτάθλημα parkour & freerunning» και πολλά άλλα. Οι συμμετέχοντες επίσης βγαίνουν στα ΜΜΕ και μιλάνε για την τέχνη και γράφουν από κάτω «ο πρωταθλητής του parkour τάδε».

Στο parkour δεν μπορούμε να έχουμε αγώνες για πολύ απλούς λόγους. Ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους, είναι πως προπονούμαστε σε τεχνικές ή μεθόδους βελτίωσης που δεν είναι μετρήσιμες. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να μετρήσει ποιος βελτίωσε τον εαυτό του πιο γρήγορα; Ή ακόμα να δούμε ποιος βοήθησε πιο πολύ κάποιον με τις ικανότητες του;

Όταν υπάρχει διαφωνία μεταξύ 2 ή περισσοτέρων ατόμων για το ποιος πηδάει μακρύτερα, ποιος είναι πιο γρήγορος και λοιπά, τότε τα άτομα αυτά δεν έχουν καταλάβει ακόμη ποιοι είναι οι στόχοι ενός traceur. Όπως είναι προσβολή να ρωτήσεις έναν ασκούμενο πολεμικών τεχνών «πόσους έχεις δείρει;» έτσι λοιπόν στον ίδιο βαθμό προσβολή, είναι όταν ρωτάμε έναν traceur «ποιο ήταν το πιο επικίνδυνο σου άλμα;» και άλλες τέτοιες ερωτήσεις.

Οι περισσότεροι αθλητές στην σημερινή εποχή έχουν χάσει αυτά για τα οποία μιλούσαν οι πρόγονοι μας, όπως η ευγενή άμυλα, ο σεβασμός στους άλλους αγωνιζόμενους, η πειθαρχία στους κανονισμούς κ.α. Τον υγιή αθλητισμό δηλαδή.

Στο parkour λοιπόν δεν έχουμε τον ανταγωνισμό που προκύπτει από την διαδικασία των αγώνων, παρά μόνο την αλληλεγγύη για τους συναθλητές, τους δασκάλους μας και τους συνανθρώπους μας. Αυτό διαχωρίζει τους «πρωταθλητές» από τους ασκούμενους της τέχνης μας.